طبیعی بود که اعلام این خبر مخالفت کارگردان - تهیه‌کننده‌ها را در پی داشته باشد. این طیف از سینماگران که تشکل صنفی‌شان مجمع فیلمسازان است بیانیه تندی هم علیه تصمیم فارابی صادر کردند و هنوز هم فیلمسازان درباره این تصمیم اظهارنظر می‌کنند. تهیه‌کننده‌ها از این اقدام راضی‌اند و کارگردان‌هایی که خودشان تهیه‌کنندگی می‌کنند ناراضی. همزمان با این داستان، علیرضا سجادپور که به تازگی به سمت تازه‌تأسیس معاون امور فعالیت‌های سینمایی منصوب شده، در گفت‌وگو با خبرگزاری ایرنا اعلام کرد: از این پس حمایت از آثار سینمایی توسط معاونت آثار سینمایی و سمعی و بصری پیگیری می‌شود.
حرف سجادپور به این معناست که در چارت تازه مدیریت سینما، بحث حمایت مالی از پروژه‌های سینمایی به جای فارابی توسط معاونت تازه‌تأسیس فعالیت‌های سینمایی پیگیری می‌شود؛ اتفاقی که به نظر می‌رسد مدیران فارابی اطلاعی از آن نداشته‌اند وگرنه برای حمایتی که دیگر به آنها مربوط نمی‌شود شرط و شروط نمی‌گذاشتند. از این دست اتفاق‌ها در مدیریت سینما کم رخ نمی‌دهد؛ مثلا مدیری به سمت دبیری یک جشنواره منصوب می‌شود بی‌آنکه خودش در جریان این امر قرار گرفته و با آن موافق باشد. ابتدا حکم صادر می‌شود و بعد از چند ماه کش‌مکش سرانجام مسئول مورد نظر می‌پذیرد که دبیری جشنواره را برعهده بگیرد. در این میان فقط چندماهی زمان از دست می‌رود.
در چنین شرایطی قرار است سازمان سینمایی با تغییر رویکردها و سیاستگذاری‌ها نسبت به تشکیلات معاونت سینمایی سابق فعالیت خود را آغاز کند. برای تثبیت معاونت‌های تازه که شرح وظایف تازه ای هم دارند قاعدتا چند ماهی وقت نیاز است. بعد تا چشم بر هم زده شود نوبت به جشنواره فجر می‌رسد که مهم‌ترین رخداد سینمایی کشور است و تقریبا همه چیز سینما را تحت‌الشعاع خود قرار می‌دهد و پس از آن هم زمان زیادی تا پایان مأموریت دولت دهم باقی نمی‌ماند. اگر جواد شمقدری این اطمینان را داشت که باز هم می‌تواند در سمت رئیس سازمان سینمایی کشور حضور داشته باشد، شاید می‌شد به عاقبت تغییر ریل‌گذاری سینما خوش‌بین بود ولی اگر اینگونه نباشد، وقت چندانی برای ایجاد تغییرات گسترده و کلان مدیریتی وجود ندارد و آشفتگی در تصمیم‌گیری از جنس آنچه در پیشانی این یادداشت به آن اشاره شده، می‌تواند به سینما لطمه بزند.
